Son günlerim şaşkınlık ve mutluluk içinde geçiyor. Yıllar var ki bu evde bana kapıyı açan olmamıştı, mutfağımdan mis gibi yemek kokuları gelmemişti, her gün toz alınıp temizlik yapılmamıştı, yemek sonrası karşılıklı oturulup bol köpüklü Türk kahvesi içilmemişti… Ne zamanki Cihan’ın annesi bana geldi, evimi aydınlatıp yuvaya çevirdi her şey değişti…
Yaklaşık 3 hafta önce Cihan’ın büyüdüğü şehre gittiğimi, sanki hep oradaymışım gibi kendimi iyi hissettiğimi, annesini ve babasını çok sevdiğimi anlatmıştım. Duygularım karşılıklıymış, onlar da beni çok sevmişler… Cihan’ın annesi İstanbul’daki işleri nedeniyle buraya gelmiş ancak Cihan Ankara’da olduğu için nerede kalacağına karar verememiş. Cihan da “Feraye’nin yanında kalabilirsin, eminim çok memnun olacaktır” demiş. İlk duyduğumda hem telaşlandım hem de heyecanlandım ama en çok da gurur duydum. Cihan, annesini bana emanet edecek kadar güveniyor, O’nu sevdiğimi bilecek kadar rahat karar verebiliyordu…
Ben, Nane ve Cihan’ın çok tatlı annesi “bütün kızlar toplandık” modunda yaşıyoruz günlerdir… Alışverişe çıkıyoruz, temizlik yapıyoruz, sohbet ediyoruz, magazin programlarını izleyip ünlüleri çekiştiriyoruz, geçmişten bahsediyoruz, geleceğe dair planlar yapıyoruz… İyi bir ilişki için saygı duyma zorunluluğundan öte gerçekten seviyor ve saygı duyuyorum… Her günümüz dolu yaşanıyor, Cihan’ı arayıp konuşuyoruz. Sevdiği iki kadının bir arada olmasından mutluluk duyduğunu söylüyor…
Gece uyumadan önce annemi düşünüyorum… En son ne zaman konuştuğumuzu, ne zaman birlikte yemek yediğimizi hatırlamadığımı fark ediyorum. Ben ki hep ailem olsun diye kendimi paralarken annesiz bir hayat yaşadığım gerçeğiyle yüzleşiyorum. Öyle çok zaman olmuş ki başımı dizlerine yaslamamışım, omzumda ağlamamışım, güzellikleri paylaşmamışım… Ah babam diyorum ah babam!
Hayat ne garip ne değil mi? Benim bir annem ve benden uzakta… Cihan’ın bir annesi var ve çok yakınımda…
Feraye Demir – Yüksek Topuklar
Tüm Yazılarımı Okumak için Buraya Tıklayın!
