Bu kısmı geçelim ve şöyle düşünelim ki, sen bu hastalıkla yaşamak zorundasın. Önce bu durumu kendi içinde kabullenmen gerekiyor. Kolay olduğunu söylemiyorum ama bu şart. Diğer taraftan düşünürsen, birçok insan kolu, bacağı olmadan yaşıyor. Lütfen engelli insanları şöyle bir düşün, hanginizin yaşantısı daha zor? Hepimizin başına her an gelebilecek olan durumlar bunlar. Haklısın, insan bazen isyan ediyor.
Nöbet geçirdiğin zaman insanların tepkisinin değiştiğini yazmışsın. Maalesef insanlar bilmedikleri şeylerden korkarlar. Birisinin kendi başına gelmeden, karşısındakinin ne yaşadığını anlaması çok zordur sevgili Merve. Bizim toplumumuz kendi hastalığı hakkında bile bilgi sahibi olamaz, okumaz, araştırmazken; başkalarının yaşadığı rahatsızlıkları anlaması fazla hayalci bir durum olur mutlaka.
Ailene gelince, ben evlatların sevgisinin ne olursa olsun birbirinden ayrılmadığını düşünüyorum. Onların seni sevdiklerinden hiç şüphem yok, acaba sen de hastalığın sebebiyle fazla alıngan ve hassas davranıyor olabilir misin? Bana kalırsa, onlar senin düşündüğünün tersine, hastalığını senin önüne koymadan, sadece evlatları olarak görerek, kardeşlerinden ayırmadan bir davranış biçimi geliştirmişler. Eğer sana sürekli farklı davransalardı, bu sefer de sen, sana acıdıkları için böyle davrandıklarını düşünecek ve sürekli hastalığını kendinin önünde görecektin. Bu konuda tavsiyem şu, ne kadar ailen de olsalar, senin yaşadığını ve hissettiklerini anlamaları mümkün değil. Bence bir akşam hepsini karşına al ve tüm hissettiklerini, onlardan beklediğin davranış şeklini, tüm içtenliğinle anlat. Bakalım ondan sonra bir takım değişimler görecek misin? Her şeye rağmen, insanın ailesinden daha yakın kimsesi olmadığını unutma. Evi terk etmek, intihar etmek gibi çocukça düşüncelerden hemen sıyrıl, bu seni savaşında yenik yapmaktan başka hiçbir işe yaramaz.
Merveciğim, okuyamadığını anlatmışsın ancak bu hayatın bir yerinden tutmamak için bir sebep değildir. Öncelikle sana kendini kötü hissettiren arkadaş dediğin insanları hayatından çıkar. Varsa bir dostun onunla kal, zaten dost dediğin o kadar çok olmaz. İnsanın bilgi ve kültüre sahip olması için, mutlaka üniversite mezunu olması da şart değildir. Kendini okumaya ver. Okudukça nasıl yeni pencereler açıldığını göreceksin. Evden yapılan bir sürü iş sahası var. Bunları araştır, mutlaka sana uygun bir alan bulacaksındır. Ayrıca birçok dershane uzaktan eğitim sistemiyle yabancı dil öğretiyor. Bunlardan birine kayıt olmayı dene. Üstelik aynı sistemle okulunu bitirebilir ve diplomanı alabilirsin. Kendine hobiler edin. Resim yapmak gibi.. Ben senin adına internette biraz araştırınca, senin hastalığına ait birçok site buldum. Orada forum bölümleri var. Seninle aynı sıkıntıya sahip insanlar bir araya geliyorlar. Lütfen buralara gir ve araştır. Belki çok daha sağlam dostluklar edinirsin. Hastalığını kendi önüne engel olarak koymaktan vazgeç! Zor olduğunu biliyorum ama inan ki çoğumuzun hayatı da kolay değil. Herkesin derdi, kendine büyük. Yine de şükret, sahip olduğun güzelliklerin farkına var. Lütfen kendine sevdiğin konularda ilerlemek için fırsat tanı. Ayrıca tıp her gün yeni bir buluş ortaya çıkarırken, senin hastalığının da yarın belki bir tek iğneyle düzelemeyeceğini kim bilebilir? Sana senden başka yardım edecek kimse olmadığını bil, ayağa kalk ve hayatın için radikal kararlar ver ve yaşamaya başla. Bu süreç için kendini güçsüz hissediyorsan, psikolojik destek al. Ama sakın durma, sen karar verip harekete geçtiğinde, göreceksin ki evren de senin için mucizelerini ortaya koyacaktır.
Sevgilerimle
Candan Ünal
Yüksek Topuklar Aşk&İlişkiler Editörü
candan.unal@yuksektopuklar.net
Candan Sohbetlere Mektup Göndermek için Tıklayın
merhaba.. ben Merve.. benim sorunum hastalığım nedeniyle kaybettiğim insanlar..epilepsi hastalığım var..ne zaman nöbet geçirsem insanların bana bakış acısı değişiyor..ailem bile vebalı gibi bakıyor bana… çoğu herkes deli olduğumu düşünüyor..sırf hastalığım yüzünden okula gidemedim ve devamsızlıktan sınıfta kaldım..okuldaki asi davranışlarım yüzünden ve devamsızlığım fazla olduğu için okuldan atıldım..ailem bana hem hastalıklı hem de geri zekalı olarak bakıyor..diğer kardeşlerimi el bebek gül bebek tutarken hasta olmama rağmen üstüme çok geliyorlar.. ve sürekli aşağılayıcı laflarla peşimi bırakmıyorlar..öz babam bile çok affedersiniz ama bana s.ktr gt dedi ..ne yapacağım bilmiyorum..tutunacağım hiç kimse yok etrafımda..gittikçe çöküyorum..batağa saplanıyorum..kaç kere canıma kıymayı denedim..olmadı.. Allaha isyan ediyorum bazen..neden yarattın neden yaşatmıyorsun diye..evden kaçmayı bile düşündüğüm zamanlar oluyor..oysa ben hala arkamda bırakacaklarımı düşünüyorum..değer mi bilmiyorum…arkadaşlarım bile sadece işi düştüğü zaman arıyor..artık hayatıma bir düzen vermek istiyorum..ne olur bana biraz akıl verin..
Candan Sohbetlere Mektup Göndermek için Tıklayın
