Eminim, şimdi sana o yılları geri verseler, asla okulunu bırakmaz, meslek sahibi olmadan, ayaklarının üzerinde durmadan, bu evliliği yapmazdın. Maalesef bazen çocukça yapılan hatalar bir ömrü peşinden sürüklüyor.Neyse, artık olan olmuş. Şimdi gelelim senin sorununa. Öncelikle, çocuğunun küçük olduğunu sanıyorum, ayrıldığında bu adam maddi olarak yardımcı olacak mı? Olmazsa, sen çalışırsan, bebeğe bakacak bir aile büyüğün var mı ya da bir bakıcı tutacak kadar para kazanabilecek misin?
Ayrılık aşaması çok zor bir süreç. Buraya gelmeden önce bir evlilik terapistinden yardım alındı mı, bilemiyorum. Çok çabaladığını söylemişsin. Buna gönülden inanıyorum. Kimse kucağında bebeğiyle bir yuvayı kolay kolay yıkmayı düşünmez. Yine de eğer eşin kabul ederse, bir uzmandan yardım almanız uygun olabilir diye düşünüyorum. Bu olması gereken prosedür. En azından ben bu yapıcı tarafı da göstermek zorundayım. Güvendiğin, eşinin saygı duyduğu, söylediklerini dinlediği bir erkek büyük var mı? Ondan yardım alsan, eşinle oturup konuşsa, bir faydası olabilir mi? Bir erkeğin karısı ile annesi arasında kalması çok zor bir durum. Belki o da bir yol arıyor ama bulamıyordur diye iyi niyetli düşünmek istiyorum. Bu iki seçenek daha önce denenmişse, ki adam boşanma davası açmaya kadar geldiyse, bunları senin çoktan yaptığını düşünüyorum, artık iş bitmiş gibi duruyor.
Yukarıda söylediklerim, aklı başında, evliliğin ne olduğunu bilen, hayatın zorluklarından haberdar ve küçük bir bebeğin geleceğinden endişe duyan herkesin söyleyecekleridir. Ancak, ben mektubunu okuduğumda yüreğimden bunları söylemek geçmedi açıkçası. Çünkü hayatın gerçekleri öyle değil.Bir erkek evlendiği andan itibaren bir aileye sahiptir. Kadın için de aynı şey geçerli. Artık anne-baba kişinin ailesi ve evi değildir. Aile evlendiğin kişi ve çocuğundur. Erkek, ailesine, karısına sahip çıkmalıdır. Küçücük bebeğini, karısını, annesine tercih eden bir adam, benim gözümde beş para etmez. Kişiliği oturmamış, muhtemelen çocukluğundan beri annesiyle ilgili patolojik durumları oluşmuş bir adam geliyor gözümün önüne. Bir baba olarak davranmayı unutmuş, hala anne baskısı altında hareket edebilen bir erkekten de aile reisi olmaz. Bunlar benim düşüncelerim. Bu adamın, seni ve bebeğini mutlu edeceğine, iyi bir eş ve baba olabileceğine dair bir inanç taşımıyorum. Adam dediğin, çocuğunu, karısını sokağa atamaz. Bunu yapıyorsa, hele bunu anne baskısı yüzünden yapıyorsa, ben ona adam demem, içimden geçeni de maalesef burada yazamam.
Bütün bu düşündüklerimden yola çıkarak söyleyeceğim şudur: Yoluna devam et sevgili kardeşim. Bu evlilik şimdi kurtarılsa bile ileride mutlaka daha büyük sorunlar olacaktır. O zaman çocuğun kavgalardan ve aile içindeki tatsızlıklardan çok daha fazla etkilenecektir. Günümüzde bir çok aile dağılıyor. Eğer doğru bir iletişim şekli kurabilsen babasıyla, çocuğun evliliğini yürüten mutsuz bir ailedeki çocuktan çok daha mutlu ve sağlıklı yetişecektir. Nasıl davranmam gerektiğine dair bir psikologdan yardım alırsan, babasıyla olan iletişimini bir arkadaş boyutunda ve medeni bir hale sokabilirsen, hiç problem olmayacağına inanıyorum.Evliliğin için bu kadar çaba gösterdin, inanıyorum bir ışık görseydin, çok daha fazlasını da gösterirdin. Yani, sende bu güç var. Bundan sonra, bu muhteşem gücünü kendini ve evladını ayakta tutmak, mutlu ve huzurlu bir yuva kurabilmek için harca.
Hayatın mucizelerine inan. Ben mutluluğu yakalayacağına inanıyorum. Bir an önce bir düzen kurabilmen, yaşamındaki tüm kötü etkilerden kavuşman ve kahkahalarla dolu sıcacık yuvanda evladınla birlikte yaşayabilmen için ben de dua edeceğim. Ne zaman kendini yalnız hissedersen bana yazabilirsin, gelişmelerden beni de haberdar et. Allah yardımcın olsun.
Candan Ünal
Yüksek Topuklar Aşk ve İlişkiler Editörü
Candan.unal@yuksektopuklar.net
Candan Sohbetlere Mektup Göndermek için Tıklayın
Merhaba Candan Hanım,
Eşimle lise son sınıfta tanıştım, birbirimize çok aşık olmuştuk. Birbirimizi görmeden bir gün geçiremiyorduk okuldan sonra nişanlandık arkadaşlarım çok şaşırmıştı çünkü okulun en başarılı öğrencisi bendim. Herkes benim üniversiteye gideceğimi düşünüyordu. O yıl kazanmama rağmen gitmedim, 6 ay sonra evlendik ailelerimiz tamamen karşıydı. Hamile kaldım, annesi ve teyzesine çok yakın oturuyorduk, bana sürekli hakaretler, aşağılamalar, beğenmemeler, eşim de onlara kesinlikle bir şey diyemiyordu ve çocuk doğduktan sonra beni evden kovdu, ayrılmak istediğini söyledi. Ben çok çabaladım ama bana seni seviyorum, ailemi karşıma alamam, severek ayrılıyoruz diyor. Buluştuğumuzda ağlıyor ne yapacağımı şaşırdım. Bir seviyorum diyor, bir istemiyorum. Boşanma davasını açtı. Ben bu durunda hayatıma devam mı etmeliyim, yoksa çabalamalı mıyım?
