Şimdi yaşın genç, aşktan sarhoş olmuşsun, mantıklı karar veremiyorsun. Öncelikle okulunu ihmal etmen, üstelik sağlık gibi zaruri bir durum değil de, bir adam yüzünden ihmal etmen hatalı bir davranış olmuş. İster evlen, ister evlenme, ister iş kadını ol, ister ev hanımı, neden okumak ve meslek sahibi olmak şansını bu kadar erteliyorsun.

Biliyorum bu yaşlarda aşktan insanın gözü hiçbir şey görmez ancak hayatını ilgilendiren bir konuda bu kadar çocukça davranmamalısın. Üstelik gördüğün gibi, erkek arkadaşın seni yüzüstü bırakıp gitmiş. Gider, gidebilir, kimsenin senin yanında sonsuza kadar kalmaya sözü yok, olamaz!

Ben, erkek arkadaşının aşkının seninki kadar yüksek olduğunu düşünmüyorum. Nişanlılık konusunda ısrar edersen, tekrar bu ilişkiyi bırakacağı kanaatindeyim. Onu da haksız bulmam. Kendince diyecek ki, yaşım daha genç, daha geleceğimi kurmadım, ne evliliği? Yani; burada geleceğini ve hayatını düşünmeyen tek kişi var, o da sensin!

Ailen elinden geleni yapmış. Onların bulabildiği çözüm buymuş. Madem okumuyorsun, o zaman neden başka şehirdesin diye düşünmüşler. Haklılar!

Bütün bu yazdıklarımı, kız kardeşime söylediğim içtenlikle yazdığıma emin ol. Sen şu anda objektif düşünemiyorsun. O yüzden, sana ayna tutmak zorundayım. Hiç kimse senin hayatından, geleceğinden ve ailenden daha önemli değil.

Sana basit bir çözüm söyleyeyim: Erkek arkadaşın nişanlanma olayına sıcak bakar ve bu ilişkiyi yürütürse; onunla olmaya devam edebilirsin, okulunu da ihmal etmemek kaydıyla. Benim tahminim doğru çıkar da, bu adam senden ayrılırsa, ailene bir teşekkür borçlu olduğunu bilmelisin. Bilmem anlatabildim mi?

Sevgilerimle

Candan Ünal

Yüksek Topuklar Aşk & İlişkiler Editörü

candan.unal@yuksektopuklar.net

okur mektubu

selam candan abla ben 24 yaşındayım bundan 45gün önce başıma çok talihsiz bir olay geldi başıma.on aydır süre gelen bir beraberliğim var sürekli inişli çıkışlı devam etmekte on aydır ilişkim için elimden gelen maddi manevi her fedakarlıkta bulundum çünkü günübirlik ilişkilerden sıkıldım artık ciddi bir ilişkim olsun istiyordum.zamanla sevdim erkek arkadaşımı vazgeçilmezim olmuştu onunla olabilmek için okulu asmaya başladım fakat o benim gibi değildi umursamazdı beklediğim ilgiyi sevgiyi göremiyordum hep mantığıyla hareket ediyordu benim duygularım çok önemli değildi beş altı ay onun işsizliği ilişkimizde sorun oldu onun için işsiz birinin aşk yaşamaya hakkı yoktu fakat ben bırakmak istemedim onu hep sürdürmek için çabaladım bundan 45gün önce ailem ilişkimi ve ilişkim için okuluma devam etmediğimi öğrendi bulunduğum şehre gelip memlekete getirdiler bu olayı beklemediğim için ilk zamanlar çok ağı  r bir etkisi oldu üzerimde anti deprasanlarla ayakta durmaya çalıştım hem okulumu hem özgürlüğümü hem arkadaşlarımı kaybetmiştim sevgilim bu olaydan sonra aynı şehirlerde olamayışımızı bahne edip ayrıldı tüm umudumu yiitirmistim yaşamak bile istemiyordum özgürlüğüme çok düşkün biriydim ailem hep arkamdaydı böyle tepki vermeleri beni çok üzdü ailem etraf ne der düşüncesiyle bunu yapmıştı fakat her şerde bir hayır vardır deyip sabrettim iki hafta önce erkek arkadaşım pişman oldu ve tekrar barıştık ama bu olayları halledip biran önce yanına gitmem konusunda çok ısrarcı bir tarafta ailem bir tarafta sevdiğim fakat ailem nişanlanmamız konusunda ısrarcı kısaca özgürlüğüme okuluma ilişkime devam etmem için erkek arkadaşımla nişanlanmam gerekiyor bu konuyu erkek arkadaşıma bahsettim fakat benimle detaylı bir konuşma yapmadı.son günlerde toparlanmaya başladım ailemle aramda sürekli bir iletişim kopukluğu var geldiğim günden beri ailemle konuşmuyorum onlara tepkimi bu şekilde belli etmeye çalışıyorum. ne yapacağımı bilmiyorum bir çıkış yolu bulamadım bana yardımcı olur musunuz? kendimi çok yalnız ve çaresiz hissediyorum…