Ne yani, hayat seni her zorladığında kaçacak mısın? Mücadele etmeden, çözüm aramadan, savaşmadan pes etmek var mı?

Senin şımarık olduğunu düşünmedim. Böyle önyargılar içine girmek de huyum değil. Ancak çabuk demoralize olan bir yapıya sahip olduğunu düşünüyorum.Şimdi, önce anneciğine gidiyorsun, bana yazdıklarının hepsini anlatıyorsun. Kendinle ilgili büyük bir kararın eşiğinde olduğunu ve burada eğer yanlış bir karar verirsen, hem kendine, hem nişanlına, hem de ilerde ailene sıkıntı verecek olaylara neden olacağını düşündüğünü söylüyorsun. Profesyonel yardım alman gerektiğini, belki de evlilik fikrinin seni korkutmasından dolayı bu düşüncelere sahip olduğunu hissettiğini anlatıyorsun.Gerçekten bir psikologdan randevu alıyor ve acilen gidiyorsun.Vereceğin karar bütün ömrünü etkileyecek. Sana evlen ya da evlenme diyemem. Bu kararı en doğru şekilde verecek olan yine sensin. Ancak, kiminle evlensen, aradan geçen zaman, ilişkiyi sıradanlaştıracak. Evlilik, aşkın yaşadığı bir ortamdan çok, sevgi ve hayat arkadaşlığının yeşerdiği bir yerdir. Aşık olarak evlendiğin kişiyle de mutsuz olma ihtimalin aynıdır. Yine de söylediklerim, senin kararını etkilemesin. Annen, kendi yaşadıklarından yola çıkarak, nişanlın ile mutlu olacağını düşünüyor sanırım. Bu onun bakış açısı elbette. Sen kendin için doğru olanı seçmelisin. Lütfen söylediğimi yap ve acilen profesyonel yardım al. En doğru yol bu olacaktır. Sonucu bana da haber ver. Sevgilerimle…

Candan Ünal

Yüksek Topuklar Aşk ve İlişkiler Editörü

Candan.unal@yuksektopuklar.net

Merhaba ablacım,ben 23 yaşında nişanlı bir genç kızım.üniversite mezunuyum ve çalışıyorum.Şimdiye kadar çok kişi girdi hayatıma,sevdim sevildim.Ama son bir yıldır aşka olan inancımı tamamen yitirdim.Ve acı olan tarafı nişanlıyım.Şimdiye kadar aşık oldun da ne oldu dedim kendi kendime.nişanlıma başta hissettiğim neydi bilmiyorum ama geçti hiçbir şey yok.Evlenmemize 3 ay var ve kafamda hep şu soru.Aşık değilim mantığımı kullandım ya mutlu olamazsam,soğursam ya evliyken başkasını seversem.Korkuyorum verdiğim karar doğru mu bilmiyorum.Ailem nişanlımı beğeniyor ama ben nişanlıma sadece iyi bir baba iyi bir eş gözüyle bakıyorum.Geçmişimde çok sevdiğim ama sevilmediğimi anladığım kişiyi düşünüyorum beni yıkan aşka inancımı kaybetmemi sağlayan kişiyle kıyaslıyorum.Belki onu seviyorum hala, elimden bir şey gelmiyor.Başkasını da sevebilecek gibi değilim.Elimde olsa erkekleri hayatımdan tamamen çıkarabilirim.Babamın annemi aldatması,evli adamların bana tekliflerde bulunması her şey üst üste geldi.Çok yoruldum.Şimdi bunları okuduğunuzda şımarık bir kendi kendine kuruntuları var hayatı tanımadığımı düşüneceksiniz belki.Ama ben hayatımda yaşayabileceğim bu yaşıma kadar karşıma çıkacak sorunların hepsini gördüm.Sırf annem kızım benim gibi olma benim yaşadıklarımı yaşama dedi diye bir karar aldım ve pişmanım,kararımı açıklamaktan da korkuyorum babam anlayışsızdır,evden kaçmayı düşünüyorum hatta intiharı ama anneme kıyamam ben gittikten sonra yaşayacaklarını kaldıramaz onu yalnız bırakamam.Çok çaresizim.